නා කපන මහ වැස්ස අඩු වෙලා
හීනියට අව් රැල්ල එනකං
මං උන්නෙ අහසම බලං...
ගල් වෙච්ච් හීතලේ
හිරි වැටුණු කේෂ නාලිකා අස්සෙන්
උණුහුම් ලේ ගලනකම්...
තෙත පෙගිල පාට දියවුණු
මල් පෙති පාගගෙන
මඩ පිරුණු මල් පාර දිගේ
වෙනදා මෙන් නුඹ එනකම්...
ඉතිං ,
අහසට ඇරුණු ඇස් දුටුවාම අහිතෙන්
හිතුමතේ වරදා ගත්තු පාරෙන්
නුඹ ඈත ගිය වග
නුදුටුවේ නැහැ මං
අහස ලොකුම ලොකු කණ්ණාඩියක් !!
-පොඩී-
2015 නොවැම්බර් 17
No comments:
Post a Comment